Mijn cliënten verbazen me telkens weer. Zo had ik een jonge vrouw met een burn-out een jaar in begeleiding, toen ze tijdens een sessie vroeg 'Maar wanneer ga ik me nu eens eindelijk beter beginnen voelen?  Ik ben al een jaar aan het wachten op dat Aha-moment, dat ene ontbrekende puzzelstukje waarmee alles in elkaar past. Als dat inzicht komt, dan kan ik terug verder met mijn leven.'

Ik hoorde zoveel in haar vraag.  Frustratie, angst, wanhoop. In de sessie namen we de tijd om erbij stil te staan. Op een gegeven moment maakte ik daarbij de bedenking: 'Het lijkt wel alsof in jouw aanvoelen dat Aha-moment echt van buitenaf zal komen. Ik denk aan een advies van een expert, zoals de psycholoog of de loopbaanbegeleider, of wie weet zelfs een goddelijke interventie, de vorm maakt niet uit, maar alleszins iets van buiten jou, niet iets dat vanuit jezelf zou kunnen komen.' En rustig voegde ik eraan toe: 'Ik denk niet dat dat gaat gebeuren.'  Ik geloof in de eigen kracht van cliënten.  Ik ben er om hen te helpen naar binnen te kijken, stil te staan bij dingen, maar hun leven veranderen, doen ze zelf.

De volgende sessie zag ik een super enthousiaste vrouw voor me zitten.  Ze had tegen haar werkgever gezegd dat er geen match was tussen het bedrijf, de job en haarzelf.  Ze had een paar sollicitatiebrieven geschreven en was al op gesprek mogen gaan. 'Na onze laatste sessie heb ik besloten dat ik niet meer ga zitten wachten op dat Aha-moment.  Je hebt gelijk, het gaat van niemand anders komen dan mezelf.' Enkele weken later had ze meer dan één jobaanbieding gekregen.  Waar een paar maanden eerder ze niet kon geloven waarom iemand haar ooit nog zou aannemen, had ze nu de keuze tussen verschillende werkgevers.

Het lijkt alsof er in die ene sessie binnen in haar iets terug gaan stromen is. En hoewel er sindsdien zowel positieve als negatieve zaken op haar pad gekomen zijn, is dat iets blijven stromen. Dat mogen aanschouwen, is voor mij als therapeut een voorrecht.